Waarom ik als vrouw van een druk gezin tóch alleen op pad ga

Nee, ik heb geen geheime spaarrekening. En nee, mijn partner vindt het geen probleem. Ja, ik ga soms (ok, guilty, best vaak) alleen op pad. Waarom? Omdat ik het nodig heb. Mentaal. Praktisch. Zonder regels.

Een boek, een drankje en een terrasje in Parijs. En precies niemand die me zegt wat ik moet doen...

"Zo, ga je weer?" "Zeg, is dat niet een beetje egoïstisch?" "Jij durft ook, zomaar in je eentje weg." "Ik zou dat dus echt niet kunnen hoor..."

Herkenbaar? Misschien heb je het ooit gedacht. Misschien heb je het gehoord. Ik in elk geval wel. En vaak.

Ik snap het ergens ook wel hoor. Het klinkt best heftig (en kostbaar): een moeder van vijf die regelmatig alleen op pad gaat. Een dagje weg, een nachtje ergens anders slapen, soms zelfs met haar boek en laptop op een station in een ander land. Gewoon… omdat het moet. Niet van een ander. Van mezelf.

Want als ik te lang blijf doordenderen, dan merk ik het meteen. Aan mijn lontje. Aan mijn hoofd dat volloopt met dingen die niemand ziet. Aan de onrust die niet meer weggaat na een avondje op de bank. Of aan die plotselinge huilbui omdat iemand het laatste koekje op heeft gegeten. (No shame. Het was een goed koekje.)

Ontsnappen is niet zwak

Wat ik heb geleerd: tijd nemen voor jezelf is geen luxe. Het is noodzaak. En soms voelt het bijna als overleven.

Niet omdat ik mijn gezin zat ben, maar omdat ik mezelf kwijt kan raken tussen de boterhammen met pindakaas, de toetsweken, de was, de verwachtingen en die constante stroom van meningen, ook in mijn hoofd. Want eerlijk: de strengste stem ben ik zelf.

"Moet jij nou alweer weg?""Kan dit niet gewoon wachten?""Je doet maar wat."

Ik heb lang gedacht dat je pas mocht pauzeren als alles af was. Spoiler: dat moment komt dus nooit. Er is altijd wel iets wat nog moet. Of iemand die iets van je wil. En juist daarom ga ik. Niet pas als het misgaat. Maar al een stapje daarvoor. Om dat misgaan vóór te zijn. En ik hierdoor thuis ook een stuk gezelliger ben...

Wat ik dan doe?

Nou, dat hoeft echt geen wereldreis te zijn hoor. Een middagje strand met een boek. Een wandeling door het bos. Een stad gewoon in eigen land (we hebben er genoeg). Of als ik even los wil? Dan pak ik de trein. Naar Antwerpen. Of Parijs. Of waar ik heen wil. En als ik echt alles loslaat: hallo New York! Lees het in mijn blog New York solo: mijn ultieme ontsnapping aan het dagelijks leven).

En geloof me: het hoeft niet duur of ingewikkeld te zijn.

Budgettips (van een ervaringsdeskundige in dubbeltjes-op-de-eerste-rij):

• Rijd je goedkoop (hallo LPG), zoek dan vooraf een parkeerplek buiten het centrum. Even lopen is gratis. Of reserveer vooraf een uitgekozen spot. Vaak een stuk voordeliger.

• Boek je treinkaartje een week of 4 vooruit en je zit voor een prikkie in België of Frankrijk.

• Neem je dopper mee (vulpunten zijn overal).

• Haal je lunch bij een lokale supermarkt (scheelt weer dat overgeprijsde gebakje bij de groene koffieketen).

• En drop je tas bij een bagagepunt als je ver reist. Dan kun je je laptop, boek of hoodie gewoon meenemen. Ideaal voor werk of ontspanning onderweg.
  

De enige plek waar ik uren stilzit zonder schuldgevoel: de trein met Netflix.

En het mooiste? De ontmoetingen.

Alleen reizen betekent niet eenzaam reizen. Soms zit je zwijgend naast elkaar. Soms beland je in een gesprek dat blijft hangen.

Zoals die keer in het vliegtuig naar New York, toen ik kletste met mijn buurvrouw, en we elkaar tijdens de terugvlucht wéér tegenkwamen. Of die oude man in de trein naar Parijs, die al dertig jaar hetzelfde traject reed, eerst zakelijk, nu voor de lol. Of die spontane nacht op een station, toen de nachttrein écht z’n naam eer aan deed, en ik samen met een lotgenoot de ochtendtrein terug nam. En zo kan ik nog wel even doorgaan....

Je hoeft alleen maar open te staan. En als je dat even niet wilt? Noise cancel aan. Ook prima.

Dus misschien denk jij ook wel eens:

“Dat zou ik ook wel willen. Maar…”

Maar geen tijd. Geen geld. Geen toestemming. Geen idee waar te beginnen. Of gewoon: geen ruimte in je hoofd.

Ik begrijp je. En toch wil ik je dit zeggen:

Je hebt geen bucketlist nodig. Geen grote droom, geen tropisch eiland. Soms is een (mid)dagje weg precies genoeg om weer te voelen dat je bestaat. Dat je mag kiezen. Dat je ertoe doet, ook als je even niets produceert.

En dat kan gewoon met een volle wasmand thuis. Echt waar.

Twijfel je? Denk je: leuk idee, maar geen idee hoe? Ik denk graag met je mee. Zonder poespas, zonder oordeel. Al is het maar om even hardop te twijfelen. Stuur me gerust een berichtje. Contact